Lepra en homeopathie
Actueel
Geschreven door Redactie- Geplaatst op 7 september 2013
- 1 reacties
Geschreven door RedactieU vraagt zich misschien af wat een ziekte als lepra nu met homeopathie te maken heeft. Nou, veel meer dan andere ziekten!
De ziekte zelf is net als alle andere ziekten te behandelen met homeopathische middelen maar deze ziekte heeft nog iets extra’s, neemt een speciale plaats in binnen de homeopathie!
Samuel Hahnemann, de grondlegger van de homeopathie, was een Duitse arts en ontwikkelde zijn theorie in een tijd waarin de geneeskunde nog nauwelijks een wetenschap was, en er op de meeste ziekten geen antwoord was. Hij kon met zijn ontwikkelde homeopathie de meest ernstige acute kwalen genezen maar de behandeling van de chronische aandoeningen kreeg hij maar niet onder de knie. Steeds staken opnieuw klachten de kop op, steeds weer in een andere vorm. Hij bedacht dat er een diepere oorzaak voor deze ziekten moest zijn en het zoeken naar de bron van die ongelofelijke talrijke menigte chronische kwalen hield hem 12 jaar lang dag en nacht bezig. Uiteindelijk vond hij die grondoorzaak van alle chronische aandoeningen, psora, en tegelijk ontdekte hij de beste antipsorische middelen die opgewassen waren tegen dit ‘veelkoppige monster met zijn talrijke manifestaties en vormen’, zoals hij het noemde. Naast de psora vond hij nog twee venerische aandoeningen (Gonorroe en Syfilis), twee miasmata die eveneens chronische aandoeningen kunnen veroorzaken maar in het kader van lepra minder relevant zijn. De psora is de meest universele moeder van de chronische ziekten.
Wat is die psora dan wel?
Hahnemann kwam er in zijn zoektocht achter dat er zich altijd, voorafgaand aan alle klachten, een soort van jeukende blaasjesuitslag had voorgedaan bij de patiënt zelf, bij zijn ouders of zelfs de voorouders. Heel vaak werd deze huiduitslag niet eens opgemerkt maar bij navraag kwam het dan alsnog aan het licht. Hahnemann beschrijft deze schurftuitslag (Krätze) als kleine sporen op de huid. Enkele schurftblaasjes, schimmels e.d. Kleine, later groter wordende schurftpuistjes (blaasjes) op de huid. Ze geven een wellustig kietelende, onverdraaglijk prettige jeuk, en de persoon wordt onweerstaanbaar gedwongen de schurftblaasjes open te krabben. Dit geeft een enorme voldoening maar heeft een langdurig branden tot gevolg. De blaasjes zijn de eerste uren gevuld met een waterhelder lymfevocht dat al snel in etter veranderd. Bij het openkrabben van de blaasjes komt dit vocht vrij, infectiemateriaal dat het besmettelijke miasma van de psora bevat. De schurftziekte kan uit zichzelf weer verdwijnen maar ook door onderdrukking met allerlei vormen van medicatie. Na het verdwijnen van de huid ontstaat de inwendige ziekte (psora) en ontstaan talloze (secundaire) inwendige ziektesymptomen die zich door vele generaties van de mensheid heen heeft kunnen ontwikkelen tot de meest ernstige chronische aandoeningen.
De aller-oudste documenten van de geschiedenis die wij bezitten, laten zien dat de psora zich dan al zeer ontwikkeld heeft. Mozes onderscheidt 3400 jaar geleden al meerdere varianten (Bijbelboek Leviticus 13, hoofdstuk 21 vers 20). De psora heeft zich steeds kunnen ontwikkelen en heeft zich in de tijd in verschillende vormen gemanifesteerd. Enkele namen waaronder de psora genoemd stond en nog staat zijn o.a.: scabiës jugis, dulcedo, lichen, belroos, melaatsheid, lepra, tinea capitis (ringworm), nattende eczemen zoals dauwworm. Allen bevatten ze het besmettelijke miasma van de psora.
De in vele gedaanten verschijnende psora zal nooit uit zichzelf uitdoven. Het zal in de loop van de tijd zelfs verergeren. In het begin merkt de besmette patiënt nog weinig maar lichaam en geest raken meer en meer ontregeld. Er is in de reguliere geneeskunde geen medicatie gevonden die deze psora kan genezen. Hahnemann heeft de antipsorische middelen geïntroduceerd waarmee hij zijn patiënten kon behandelen en zelfs genezen. De mensheid is inmiddels zo ziek dat er meerdere, vaak vele antipsorische middelen noodzakelijk zijn in de homeopathische constitutiebehandeling.
Lepra is dus een van de uitingsvormen van het psorisch miasma, de grondoorzaak van vele chronische ziekten. Leprapatiënten en melaatsen werden in de tijd geïsoleerd. De besmetting werd hierdoor redelijk ingeperkt ook al komt het nog steeds voor. De andere vormen van schurftachtige aandoeningen hebben onopgemerkt, nog steeds uitgebreide besmetting van het psorisch miasma tot gevolg.
Waarom krijgen die twee venerische miasmatische ziekten als syfilis en gonorroe en deze psora het nu voor elkaar om zoveel ellende te veroorzaken? Omdat zij als enigen in staat zijn ‘het zelfgenezend vermogen’ van de mens (de Dynamis volgens Hahnemann ) blijvend te ontregelen waardoor deze zijn werk niet meer op een gezonde manier kan uitvoeren. Het zelfgenezend, zelfhelend of zelfherstellend vermogen( vis medicatrix naturae ), dat ieder mens bezit, is een innerlijke kracht die probeert lichaam en geest zo gezond mogelijk te houden. Het zorgt o.a. voor het functioneren van ons immuun- of afweersysteem, onze zelfgenezingskracht, het voortplantingsmechanisme, de stofwisseling, de ademhaling, de hartslag, de groeikracht, het denkproces, het instinct. Als dit belangrijke mechanisme verstoord raakt begrijpt u op welke verschillende gebieden problemen zullen ontstaan.
Elke van de 3 miasmata zal op zijn eigen, karakteristieke manier de Dynamis ontregelen, wat bepalend zal zijn voor de ziektedynamiek waarop de verschillende aandoeningen zich zullen voordoen. De hele homeopathische behandeling is gericht op het herstel van het zelfgenezend vermogen. Zij gebruikt voor haar geneesmiddelen grondstoffen van verschillende oorsprong, o.a. uit het dieren-. planten-, en mineralenrijk. De diepgaande psorisch miasmatische ontregeling van de Dynamis is alleen met antipsorische middelen (voornamelijk minerale middelen) te herstellen.